Jerzy Nowosielski

Jerzy

Urodzony w 1923 roku zmarł w 2011 roku w Krakowie Jerzy Nowosielski należy do najwybitniejszych malarzy polskich XX wieku. Rysownik i scenograf, teoretyk sztuki, filozof i teolog. Studia rozpoczął w czasie okupacji hitlerowskiej w Kunstgewerbeschule, potem kontynuował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1945-1947. Od 1945-1949 członek Grupy Młodych Plastyków. a od 1957 r. członek i założyciel Stowarzyszenia Artystycznego Grupa Krakowska. W latach 1957-1962 był pedagogiem w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, a następnie od 1962 r. w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1976 r. uzyskał tytuł profesora. Uczestniczył w blisko 100 wystawach indywidualnych i ponad 250 zbiorowych w Polsce i za granicą. Reprezentował polską sztukę na najbardziej prestiżowych ekspozycjach na całym świecie. Jest autorem wielu polichromii w obiektach sakralnych i w cerkwi w Białym Borze. Jest także laureatem nagród państwowych i prestiżowych wyróżnień środowisk artystycznych. W 1998 r. jako pierwszy malarz został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Jego prace znajdują się we wszystkich ważniejszych kolekcjach muzealnych sztuki współczesnej w Polsce, jak również w wielu zbiorach prywatnych na całym świecie. W 1996 r. Zofia i Jerzy Nowosielscy założyli Fundację Nowosielskich wspierającą wybitne osiągnięcia kultury polskiej poprzez przyznawanie stypendiów i dorocznych nagród. W 1999 roku Rada Miasta Krakowa przyznaje artyście srebrny medal "Cracoviae Merenti" za wielkie zasługi dla Krakowa. Także w tym roku Zarząd Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków przyznaje Jerzemu Nowosielskiemu Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza za wystawę małych obrazów abstrakcyjnych malowanych na deskach, zorganizowaną przez Starmach Gallery. Jego twórczość stanowi na tle sztuki współczesnej zjawisko absolutnie odrębne i nie mieszczące się w ramach żadnego z jej kierunków. Ten aktywny uczestnik powojennych batalii o nową sztukę, współzałożyciel jednego z najważniejszych awangardowych ugrupowań - Grupy Krakowskiej - równocześnie twórczo rozwija wielowiekową tradycję ikony, deklarując tak niedzisiejszą wiarę w zbawczą moc malarstwa. W jego dziele surrealistyczna potrzeba cudowności oraz bliska malewiczowskiej abstrakcji tęsknota za tym co niewyobrażalne łączą się z wschodniochrzescijańskim podejściem do obrazu jako epifanii - tworząc całość silnie naznaczoną piętnem tej oryginalnej osobowości. Tematyka religijna sąsiaduje tutaj z portretem, martwą naturą, kobiecym aktem i pejzażami. Każde z tych przedstawień jest równie istotne, każde bowiem pozwala na stworzenie "ikony", każde więc może posłużył do jedynego godnego artysty celu jakim jest żmudne uwalnianie światła (ducha) z władztwa Ciemności (materii).