Rajmund Ziemski
Urodził się w 1930 roku w Radomiu. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, był uczniem Artura Nacht-Samborskiego. Debiutował w 1955 roku na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w Arsenale Królewskim w Warszawie. Od 1958 roku prowadził pracownię malarstwa na warszawskiej ASP. Związał się wówczas z Galerią „Krzywe Koło”, prowadzoną przez Mariana Bogusza. Uczestniczył w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej. Prace Ziemskiego z tego okresu bliskie były malarstwu figuratywnemu, a inspiracje czerpał ze świata przyrody, malując tarczę słoneczną czy ptaki. Styl artysty szybko ewoluował, układ stawał się mniej zwarty, coraz częściej pojawiały się plamy farby, którą Ziemski prowadził szerokim, jak gdyby niedbałym ruchem pędzla. Istotny wpływ na tę twórczość miał jego nauczyciel, Nacht-Samborski, ale również dominujące tendencje epoki. Rajmund Ziemski był jednym z reprezentantów informelu. Swobodnie operował barwą (z czasem zrezygnował jednak z intensywnych kolorów), kontrastowo zestawiał różne struktury. W ten sposób odzwierciedlał swoje stany wewnętrzne: marzenia, lęki, sny, emocje. Pod koniec lat 60. zaczęły pojawiać się nowe elementy, między innymi szerokie pasy, które kontrastowały ze strukturami przypominającymi pajęczyny. Zafascynowała go także kaligrafia Dalekiego Wschodu. Charakterystyczne dla tych prac było zderzenie monumentalnego znaku hieroglificznego z delikatnym pigmentem.
Rajmund Ziemski miał wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych, także poza granicami Polski: w Waszyngtonie, Chicago, Brukseli czy Wiedniu. W 1979 roku malarz otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. Zmarł w 2005 roku w Warszawie.
